Sesswegen (Seswegen) Otto h. własnego (ok. 1630–1689), pułkownik wojsk kor., łowczy inflancki. Pochodził z rodziny kurlandzkiej, osiadłej w rejonie miasta Tukkum nad Zatoką Ryską, która posiadała majątek ziemski Sesswegen-Odern.
Zapewne w końcu 1658 r., gdy wojska szwedzkie feldmarszałka R. Douglasa zajęły Kurlandię, S. zaciągnął się do jednego ze skwadronów dragonii Jana Sobieskiego (wówczas pułkownika królewskiego) pod dowództwem majora, a potem podpułkownika, Gabriela Zakliki-Wolskiego, które latem t. r. znajdowały się w obozie wojsk kor. pod Glinianami. Dragonia ta uczestniczyła z grupą Jerzego Lubomirskiego w walkach z wojskami szwedzkimi pod Gdańskiem, Malborkiem i Elblągiem. W wyprawie ukraińskiej 1660 r. brał S. udział w walkach z wojskami rosyjskimi i kozackimi (wrzesień–listopad) w dywizji J. Lubomirskiego. Regiment dragoński S-a wszedł następnie do związku wojskowego i należał do skonfederowanych oddziałów (1661–3), chociaż po ich rozwiązaniu pozostał nadal w kompucie kor. Uczestniczył też S. w wyprawie ukraińskiej 1663/64 r. oraz w działaniach Stefana Czarnieckiego na Ukrainie w r. 1664. W okresie rokoszu J. Lubomirskiego (1665–6), walczył S. w szeregach wiernych królowi, brał udział w bitwie pod Mątwami (13 VII 1666) w centrum szyku; jego regiment został wówczas rozbity przez jazdę rokoszan, S. ledwie uszedł z życiem. W kampanii 1667 r. wraz ze swą jednostką wziął S. udział w walkach pod Podhajcami (4–17 X). W r. 1671 uczestniczył w kampanii jesiennej pod Bracławiem, Kalnikiem i Mohylowem. W maju–czerwcu 1672 regiment S-a znajdował się przy hetmanie w. kor. J. Sobieskim w Warszawie, a następnie odbył z nim jesienną wyprawę na czambuły tatarskie. Zapewne z początkiem 1673 r. S. został przeniesiony z polecenia J. Sobieskiego do piechoty, do utworzonego przez niego nowego regimentu – był wówczas chyba oficerem (być może majorem). Wraz z jednostką hetmańską brał S. udział w bitwie chocimskiej (10–11 XI t. r.), potem był przy hetmanie we Lwowie.
Po elekcji Jana Sobieskiego na króla, w 2. kwartale 1674 r. regiment otrzymał nowe szefostwo królewicza Jakuba i został włączony do komputu, a S. awansował na oberszterlejtnanta i faktycznego dowódcę jednostki. Dowodził nią w kampanii 1674 r., uczestnicząc w zdobyciu twierdz ukraińskich, a w grudniu stacjonował przy królu w Bracławiu. W bitwie pod Lwowem (24 VIII 1675) pozostawał w odwodzie jednostek autoramentu cudzoziemskiego w obozie, a potem uczestniczył w bojach w wąwozie pod Lesienicami. W walkach pod Żurawnem (25 IX – 14 X 1676) z wojskami tureckimi i tatarskimi uczestniczył w centrum szyku armii polskiej. W październiku 1678 otrzymał S. od króla przywilej na dzierżawę dóbr Kabarowce w pow. złoczowskim; miał wówczas pewne trudności z objęciem dóbr przed zimą i zabiegał o protekcję u urzędników królewskich. Regiment pieszy S-a pozostał w kompucie kor. do 1. kwartału 1679 r., po czym przeszedł na prywatne utrzymanie Jana III, a żołnierze stacjonowali w dobrach królewskich w Żółkwi, Jaworowie i Złoczowie. W l. 1679–83 przebywał S. w Jaworowie, pełniąc funkcje komendanta straży zamkowej. Dn. 12 I 1682 otrzymał nominację na łowczego inflanckiego. W r. 1683 objął S. dowództwo (jako oberszter) przywróconego do komputu powiększonego regimentu i po jego skompletowaniu wyruszył wraz z grupą hetmana w. kor. Stanisława Jabłonowskiego przez Śląsk i Morawy w kierunku obleganego przez Turków Wiednia. Dn. 12 IX t. r. działając w prawym skrzydle wojsk kor., uczestniczył w starciu w dolinie strumienia Alsbach z oddziałami tureckimi Abazy Sary Husejna. S. brał następnie udział w dalszych działaniach wojsk polskich – w operacji esztergomskiej i w działaniach w Słowacji do 13 XII 1683, oraz walczył w kolejnych kampaniach wojennych w l. 1684–8. Jego jednostka odznaczyła się zwłaszcza w bitwie pod Bojanem (1–2 X 1685) i w późniejszych walkach odwrotowych na Bukowinie, a także w kampanii mołdawskiej 1686 r. S. zmarł przed styczniem 1689 (nominacja następcy na łowczostwie inflanckim).
Kuzynem S-a był Sesswegen (Seswegen) Fryderyk, który zaciągnął się do służby w armii kor. ok. 1672–3 r., był w l. 1673–83 chorążym w regimencie piechoty Władysława Denhoffa, a następnie służył w gwardii pieszej królewskiej pod dowództwem generała-lejtnanta Ernesta Denhoffa. W r. 1689 był majorem w tejże jednostce, zapewne do r. 1693.
Urzędnicy, IX (urząd łowczego lit. przypisany Fryderykowi); – Wagner M., Kadra oficerska armii koronnej w drugiej połowie XVII wieku, Tor. 1992 s. 37, 154; Wimmer J., Wiedeń 1683. Dzieje kampanii i bitwy, W. 1983; – Akta do dziej. Jana III; Jan Sobieski. Listy do Marysieńki, Oprac. L. Kukulski, W. 1970 s. 486 (list z Żółkwi 13 IV 1682 – nazwisko zniekształcone); Materiały do wyprawy Sobieskiego do Mołdawii w 1686 r., Wyd. C. Chowaniec, „Przegl. Hist.-Wojsk.” T. 4: 1931 cz. 2 s. 328; Wimmer, Materiały do zagadnienia organizacji armii, Studia i Mater. do Hist. Wojsk., VII 426, VIII 272; – AGAD: Arch. Radziwiłłów, Dz. V t. 196 nr 9362 s. 78–81, 353 (Fryderyk), Arch. Publ. Potockich nr 47 t. 1 k. 300, Arch. Zamoyskich nr 2803 s. 3 (Fryderyk), Sigillata nr 15 k. 1, 5; B. Czart.: rkp. 2640 s. 81–85 (Fryderyk), rkp. 2651 s. 427–437 (Fryderyk); B. PAN w Kr.: rkp. 1081 s. 36.
Marek Wagner